Prachtig, gisteren op het NOS-journaal. De Dam vol blije Hollandse Turken. Die vertelden de verslaggever dat ze graag een glimp wilden opvangen van hún president Gül samen met hún koningin Beatrix. “Zoiets maak je nooit meer mee.” De werkelijkheid verrast altijd weer.

Liefde voor je koningin en trots op je president zijn uitingen van gematigd nationalisme, emotie.
Nationalisme leidt tot ellende heeft de geschiedenis geleerd.
Alles kan doorschieten. Maar elk mens heeft behoefte aan verbondenheid, aan eigenheid, aan identiteit; familie, vrienden, collega’s, je thuis voelen in een dorp of stad. En meestal willen we ons ook verbonden voelen aan een land. Of aan twee landen, zien we nu. Ga straks op straat kijken als we de Europacup opeens winnen: dansende Nederlanders én ‘Nederturken’.

Als mensen van onze koningin en de Turkse president houden, kan Turkije prima aansluiten bij de EU.
Zelfs als Turkije een perfecte democratie wordt, ben ik tegen toetreding. Turkije wordt een economische grootmacht en heeft straks meer inwoners dan Duitsland.
So what?
Dat betekent ook dat ze veel macht zullen gaan uitoefenen in de EU.
Jij denkt slecht over Turken.
Ik vind het heel normaal dat een sterk land zijn macht gebruikt. Ik gun het ze. Maar ik vind dat het te veel wordt. Nu al leidt de continue strijd om de macht tussen de grote EU-landen tot een situatie waarbij de rest mag toekijken. Dat wordt dan alleen maar erger.

Wat maakt het uit, dríe, of víer grote landen?
Komt bij, Turkije is half-Europees, half-Aziatisch. Iedereen weet dat ze belangrijk zijn in het Midden-Oosten…
Nemen we voor het evenwicht ook Israël op in de EU.
…maar de Turkse cultuur en macht strekken zich verder uit, in oostelijke richting, over een heel aantal min of meer Turkse landen en gebieden in Azië. Landen als Turkmenistan. Zelfs een van China’s grootste provincies is Turkssprekend. Dat is echt een andere wereld, echt geen Europa.
Jij legt vreselijk vage criteria aan voor toetreding.
Vaag, emotioneel, maar reëel.

Turkije gun ik alles, maar toetreding leidt tot nog meer politieke gevechten in Brussel. Tussen machtige landen. Die bovendien heel verschillende culturen met elkaar moeten zien te verenigen. Die met Turkije de halve wereldpolitiek aan boord halen.
Aha! Christendom en islam.
Voor mij niet het punt. Bosnië, Kosovo en Albanië, die vast ooit zullen toetreden, zijn ook islamitisch. De Oost-Europese orthodoxe christenen verschillen ook sterk van de West-Europese christenen. En Rooms-Katholieken verschillen van protestanten. Zo kun je nog wel even doorgaan. Het gaat om iets anders. Het hele Busselse pandemonium zal straks nog minder oog hebben voor het lokale, voor ons. Hef handelsbarrières op, gun Turkije alle voordelen, zoals we die ook aan Zwitserland en Noorwegen gunnen. Laat eventueel nog wat kleine landjes toetreden. Maar laat Turkije een grootmacht zijn náást de EU. Niet ín de EU.

Europa moeten we niet uitbreiden, maar verbeteren. Minder bureaucratie, meer oog voor het individu, het lokale, het regionale, het nationale. Dát is de prioriteit. Politiek is emotie.
Nationalist.
Hmm, het gaat om óns, niet om de structuren. En ik hoop dat Nederland Europees kampioen wordt.

94. Turkije niet in de EU., 4.3 out of 5 based on 9 ratings