Mijn vorige blog ging over de noodzaak van meer marktwerking in de zorg. Psychiater @drAlanRalston schreef op zijn site een mooie reactie. Ik laat zijn kritiek op mijn retoriek voor wat die is. Met genuanceerde blogs kom je niet door het scherm heen. Een goede blogger overdrijft minstens zestig procent. En snijdt hoekjes af. Wie daar niet van houdt moet een boek gaan lezen.

Maar ik ga graag in op zijn inhoudelijke punt: marktwerking past niet in een zorgstelsel dat we via de overheid, met verplichte premies, betalen.

Ik ben tegelijkertijd een superstalinist en een superkapitalist als het over de zorg gaat. De solidariteit in de zorg wil ik handhaven. Bijstandsgerechtigden moeten net zulke goede zorg krijgen als bankiers en voetballers. Solidariteit kan alleen als we de kosten beheersen. Dat moet de overheid op een stalinistische manier doen.

Risico van kostenbeheersing is dat er wachtlijsten komen. Hoe voorkom je dat? Er zijn twee mogelijkheden. Een kleiner pakket: eerder stoppen met behandelen, minder ouderenzorg, minder geestelijke gezondheidszorg, meer voor elkaar zorgen. Dat moet allemaal. Maar efficiënter werken helpt ook. En doet ons als patiënt geen pijn.

Kan dat, efficiëntere zorg? Ja. In de zorg wordt nog steeds verschrikkelijk veel onnodig werk gedaan. Dat komt doordat elke zorgverlener in zijn eigen zandbakje wil spelen. Het verbetert wel. Maar vooruitgang in de zorg gaat met het gangetje van een slak die na iedere drie centimeter een week vakantie neemt.

Ik sprak deze week een medewerker van een instelling voor de opvang van dak- en thuislozen. Veel daklozen hebben een chronische psychiatrische ziekte. Deze medewerker zei: pillen helpen soms. Maar mijn klanten kunnen niks met ‘therapie’, de hobby van psychiaters. Je moet niet praten, maar ze helpen hun leven een beetje te organiseren. Hun administratie, hun huishouden, hun sociale contacten, werk. Heel praktisch. Natuurlijk biedt de geestelijke gezondheidszorg dit ook wel. Zo zijn er vormen van ‘beschermd wonen’. Maar die hulpverleners blijven maar geloven dat je geestelijke ziekten kunt genezen door eindeloos praten. Zonde van je tijd, zonde van het geld.

Heeft hij gelijk? Ik vermoed dat er voor deze groep een kern van waarheid in zit. Ik stel in elk geval vast, dat er geen goede samenwerking is tussen deze man en de psychiatrie. Ieder blijft zijn dingetje doen.

Hoe gaan zorgverleners wel samenwerken? ‘Verbetertrajecten’ van de overheid leiden meestal alleen maar tot een vreselijke hoop vergaderingen en administratie. Datzelfde geldt voor vrijwillige samenwerking in de zorg. Wat helpt, blijf ik zeggen, is er een ondernemer op zetten. Iemand die niet lult maar poetst.

Maar ik heb mijn ‘professionele autonomie’, hoor ik de psychiater al roepen. Niemand mag mijn baas zijn. Tja, zeg ik dan, bij Philips krijgen geleerde uitvinders heel veel ruimte. Terwijl ze prima kunnen werken in een hiërarchie. Sterker, als Philips die geleerden niet in hun waarde zou laten, zou er nooit iets moois worden uitgevonden. Niet onder een baas willen werken betekent maar één ding: ik wil mijn eigen zandtaartjes blijven bakken.

Als dit niet stopt gaan de kosten van de zorg door het plafond. De wal keert dan het schip. Mensen met een kleine portemonnee worden als eerste het slachtoffer.

Maar ondernemers willen zo veel mogelijk omzet maken zegt Ralston. Dat leidt juist tot groei.

Dat klopt simpelweg niet. Veel ondernemers worden juist rijk, omdat ze iets goedkoper weten aan te bieden dan hun concurrent. Vaak met nog betere producten ook.

De vraag is wel: hoe krijg je ondernemers op het juiste pad? Niet zoals nu in de tandheelkunde. De tandartsprijzen zijn sinds kort door de VVD-minister vrijgelaten, terwijl veel tandartsen een wachtlijst hebben. Ze kunnen hun prijzen naar believen omhoog gooien. En dat doen ze dan ook onbekommerd.

Dat is dom, ideologisch geïnspireerd, VVD-beleid. Marktwerking in de zorg vergt heel slim opdrachtgeverschap van de overheid en de verzekeraars. Dat is de crux. Hoe doe je dat? Dat kun je alleen laten zien aan de hand van concrete voorbeelden. Ik gaf er een paar in mijn vorige blog.

Alan zei, als je met een goed plan komt, praat ik graag een keer met je. Ik pak de handschoen op. Zullen we de zorg voor dak- en thuislozen aanpakken? Ik heb wel wat ideetjes: nog minder praten, nog meer praktische hulp, meer zorg door – goed begeleide – vrijwilligers. Kop koffie?

 

De reactie van Alan Ralston op zijn blog ‘De ggz laat zich horen’: http://ggzlaatzichhoren.wordpress.com/2012/06/23/weg-met-de-sovjet-unie-leve-de-4-politburos/

Mijn vorige blog: 110. De enige kans voor de zorg: meer markt, minder Sovjet-Unie.

111. Echt, marktwerking is nodig in de zorg. Natuurlijk niet zoals bij de tandartsen., 4.0 out of 5 based on 3 ratings