Een vriendin, arts, wees me erop: zorgverleners zijn vaak het oudste kind uit een gezin. Mensen met soms een overontwikkeld verantwoordelijkheidsgevoel.
Was jij niet ook de oudste?
Toch geen zorgverlener geworden, maar mijn politieke interesse komt misschien ook uit zoiets voort.
Hoe dan ook, zorgverleners willen graag mensen helpen. Geen misverstand: fantastisch. Maar ze hebben meestal weinig oog voor het grotere plaatje.
Gaan we weer de macro-econoom uithangen.
Nu gaat al een kwart van een gezinsinkomen op aan zorgpremies. Straks de helft. Daar komen de andere belastingen en verplichte premies nog bovenop.
De vergrijzing.
Die verklaart maar een klein deel van de groei.
Zorg is belangrijker dan geld.
Ook zorgverleners willen dezelfde zorg voor rijk en arm; tenzij het om luxezorg gaat natuurlijk.
Voor iedereen gelijke toegang; met een ouderwets woord ‘solidariteit’. De zorg samen betalen. Maar het wordt onbetaalbaar.
Je kunt op andere dingen bezuinigen.
Meer dan tweederde van onze ‘collectieve’ uitgaven gaan naar zorg, uitkeringen voor ouderen, en onderwijs.
Dan maar hogere belastingen.
Straks een belastingtarief van 75 procent? Een werkster die netto 10 euro verdient, 40 euro per uur betalen?
Ik maak zelf wel weer schoon.
En je ontwijkt op die manier dus belastingen en premies. Volkomen legaal, maar toch. Het laat zien dat er een grens is aan je solidariteit.
Als jij 50.000 euro per jaar verdient, hou je straks netto 12.500 euro over. 1.000 euro en nog wat per maand.
Zo’n vaart zal het niet lopen.
Inderdaad, de wal zal het schip keren. Straks krijgen mensen met weinig geld geen goede zorg meer. Weg solidariteit. Kijk naar de VS. China.
Laat de politiek dan keuzes maken in de zorg.
Vaak kunnen de zorgverleners dat beter zelf. Zij zijn immers deskundig.
Maar zij willen helpen, helpen, helpen. En willen – kunnen? – niet zien dat het onbetaalbaar wordt. Zo helpt het helperssyndroom van zorgverleners de solidariteit in de zorg om zeep.
Alsof alles de schuld is van zorgverleners.
Natuurlijk niet. Er speelt veel meer. In een blogje moet je een beetje overdrijven, anders kom je niet door het schermpje heen.
Toch, zorgverleners zien bezuinigen gauw als bedreiging. Dat lijkt logisch, maar is het niet.
Draai het om. Kostenbeheersing als dé kans om de zorg voor iedereen bereikbaar te houden. Hoe deskundiger, hoe beter je weet waarop je kunt bezuinigen. Als je zo kijkt, helpt het helperssyndroom.
PS
Kijk naar het prachtige interview met Arnon Grunberg dat een lezer toestuurde (hieronder, of klik op ‘reacties’) . Over het potentieel destructieve helperssyndroom van PvdA’ers.
Zoals jij!
Zoals ik.
22 maart 2013 om 18:52
De chirurg Kreis heeft hier ook enkele artikelen aan besteed; hij kwam tot een geheel andere conclusie:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2672/Wetenschap-Gezondheid/archief/article/detail/1002066/2010/06/29/Niet-zorg-maar-zorgsysteem-is-te-duur.dhtml , of:
http://medischcontact.artsennet.nl/nieuws-26/archief-6/tijdschriftartikel/119254/de-verborgen-kosten-van-ons-zorgsysteem.htm , of :
http://care-cure-platform.nl/2012/09/stijging-zorgkosten-door-marktwerking-niet-door-vergrijzing/
De moeite waard om te lezen.
23 maart 2013 om 02:19
Heel goed Otto! En een zeer verfrissend geluid voor een PvdA-er. Heel goed om de solidariteit van bezuinigen nu te benadrukken, belangrijk gezichtspunt.
Over waarom dit verfrissend is, zie ook dit filmpje van Arnon Grunberg in Buitenhof, over de naiviteit van de PvdA als het gaat om overheidssystemen.
Want behalve dat ze steeds duurder worden, worden ze ook steeds machtiger. Ten koste van de burgerrechten, dat zie je ook aan het enorme klachtenprobleem in Amsterdam. Dat klachtenprobleem wordt totaal niet onderkend!
Wat jeugdzorg betreft zijn het dicatoriale toestanden. Met allerlei gekke toestanden zoals mensen die wel op je blog reageren maar niet terug mailen. Dat heeft een reden, maar weet dat het wel wordt gewaardeerd!
Ga zo door Otto, met verfrissend echt socialistisch denkwerk!
23 maart 2013 om 02:21
http://www.tzum.info/2012/09/filmpje-arnon-grunberg-bij-buitenhof/
23 maart 2013 om 13:06
Mooi bericht Otto
Toch mis ik de totaal uit de hand gelopen manage and control cultuur. Het optimum van grote piramide vormige organisaties zijn we lang geleden gepasseerd. Nu kost het kapitalen aan beleid, onderzoek en controle. Terug naar de eenvoud om te beginnen met de organisatie structuur.
Hartelijke groet
Arnoud
23 maart 2013 om 15:28
Het is een deel van de waarheid. De artikelen die E.Kriek aanhaalt zijn op dit gebied heel interessant. Het geld wordt nog steeds niet goed verdeeld, zelfs denk ik dat het steeds slechter verdeeld wordt. Het probleem van de ‘managers’ die buiten proportie betaald worden vergeleken bij de uitvoerend werkers.
Vanuit mijn ervaring in het middenmanagement denk ik dat je het managen meer als rol zou moeten zien dan als functie. Natuurlijk moet er altijd iemand zijn die het geheel overziet en coördineert. Dit kan per afdeling en dan moet er natuurlijk ook iemand zijn die die afdelingen weer coördineert. Mijn ervaring is dat als je vanuit die rol mensen serieus neemt en vertrouwt zij zelf verantwoordelijkheid gaan nemen.
Als dat vertrouwen er niet is gaan mensen zich verzetten en gaat dit ten koste van het uitvoerend werk. Nu is er veel onvrede dat zich uit in stakingen b.v.
Veel mensen in tehuizen zijn fysiek afhankelijk en het is dan zwaar werk om ze te verzorgen. Niettemin doen velen het met plezier. Is dat dan het helperssyndroom?
Dat vind ik dan ook minachting voor de mensen die dit werk opknappen.
Bovendien worden ze slecht betaald voor dit noodzakelijke werk. De managers
krijgen het best betaald. Veel managers gebruiken hun middenpositie om hogerop te komen, zijn soms minder geïnteresseerd in de uitvoering dan in het profileren van zichzelf. Misschien moeten we blij zijn dat er nog mensen met een helpers-syndroom zijn.
23 maart 2013 om 15:35
Verschillende mensen die reageren, zeggen: maar er is veel meer aan de hand. Daarom zeg ik in mijn blog ook dat dit niet het hele verhaal is. Alleen, dit keer wil ik dit aspect eruit halen. Zorgverleners zelf zijn óók – dus niet als enigen – voor een stukje verantwoordelijk voor de onverantwoorde kostenstijgingen.
23 maart 2013 om 17:56
Er zijn ook onderzoeken gedaan in de jeugdzorg hiernaar die het beeld wat Otto schetst bevestigen. Ik meen van prof. Knorth maar dat is wel terug te zoeken, anders via het NJI. In elk geval bleek dat er overweldigend veel jeugdzorgmedewerkers ‘geparentificeerd’ zijn, dat houdt een hechtingsstijl in waarbij men zich verbindt met anderen door voor hen te zorgen. Vaak komt dat doordat iemand als kind veel moest zorgen.
Daar komen mooie mensen uit, soms slaat de balans door maar in de hulpverlening werken vele lieve zorgzame mensen. Doordat ze op zorgen gericht zijn, vergeten ze echter het totale plaatje en hoe dat uitpakt voor de cliënt. Zo is het jeugdzorgsysteem rondom wreed jegens ouders en kinderen, het is niet voor niets dat Nederland steeds internationaal onder vuur ligt over de rechten van het kind en hoe die hier geschonden worden.
Wat je echter ziet is dat hulpverleners dat niet kunnen overzien, daar zijn ze niet op gericht. Ze steken de handen uit de mouwen en doen hun best en zijn teleurgesteld als dan blijkt dat het toch niet werkt. En dan geeft men media daar de schuld van, of de klagers. Dat heeft er weer mee te maken dat jeugdzorgmanagers hun medewerkers misbruiken als pionnen, ze hersenspoelen dat ze helden zijn en goed werk doen en kritiek de schuld is van de media en klagers. En dat die kritiek schrijnend is voor de medewerkers. Dat gaat erin als koek, want het zijn over het algemeen geen denkers maar doeners en helpers.
In de jeugdzorg worden medewerkers door uitgekookte managers en PR-strategen van Jeugdzorg Nederland (erg close met BJAA Amsterdam, en lobbyprofessor Van Schendelen) gewoon gebruikt als soldaten aan het front. Kritiek op het systeem en de wreedheid jegens kinderen wordt afgedaan als kritiek op medewerkers die het zo goed bedoelen…..
Maar die medewerkers bedoelen het ook echt goed, dat neemt niet weg dat de enorme wreedheden jegens kinderen ook bestaan en de internationale verontwaardiging terecht is. Het zijn weer de managers die van alles uithalen, zeker hier in Amsterdam. En ze komen er altijd mee weg. Wanneer komen jeugdzorgmedewerkers massaal in opstand jegens hun bestuurders en de misstanden, gaan ze klokken luiden?
En als ze klokken luiden, worden ze dan gehoord in Amsterdam? Want dat gaat ook helemaal fout, zowel Asscher als Hilhorst als van der Laan weigerden naar klachten te luisteren, ook naar klokkenluiders uit de jeugdzorg zelf, ook naar PvdA-leden die werkten in de jeugdzorg en hen probeerden te bereiken om te spreken over de misstanden. Alles ketst af op de DMO en daar doet men exact wat hun voormalige gemeentesecretaris Gerritsen wil.
Maar deze analyse van Otto is echt goed, als je rondloopt in de hulpverlening dan zie je ook dat dit in de jeugdzorg een probleem is. Teveel willen ‘helpen’ en te weinig nadenken over het effect van die hulp en of het wel echt helpt.
27 maart 2013 om 15:15
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl/2013/03/ongebreidelde-macht-voor-gevestigde.html