Jan Pronk is uit de PvdA gestapt.
Oud nieuws.
Twee maanden later is dat nog geen ‘oud nieuws’. Hij was 16 jaar minister. Hij had jarenlang hoge functies bij de Verenigde Naties.
In zijn afscheidsbrief zegt hij dat ‘het beginsel van solidariteit’ verloren is gegaan in de PvdA. Hij geeft twee voorbeelden.
Ten eerste verzet hij zich tegen de drastische veranderingen in de ontwikkelingssamenwerking.
In de jaren tachtig studeerde ik economie in Groningen. Ik had net het vak ontwikkelingseconomie gedaan toen Jan Pronk een toespraak kwam houden op mijn universiteit. Uit onderzoek bleek dat veel landen ‘hulpverslaafd’ waren geraakt. Landen leerden niet hoe ze zichzelf vooruit moesten helpen.
Ik vroeg Pronk of de hulp wel werkte. Hij schoot uit zijn slof: hoe ik het durfde de solidariteit ter discussie te stellen!
Socialist met het hart links.
Links zijn betekent niet dat je elkaar tot zielepietjes moet maken.
Geen woord in Jan Pronks afscheidsbrief over het falen van een flink deel van de ontwikkelingshulp. Geen enkele zelfreflectie.
Jij accepteert dus grote verschillen binnen die landen. Pronk wil die verschillen aanpakken.
Denk je echt dat geld sturen de Chinese regering zal prikkelen ongelijkheid aan te pakken?
Met je armen over elkaar gaan zitten?
In China, India, Turkije, Brazilië komen krachtige bewegingen op gang tegen onrechtvaardigheid. Spontaan.
Met ontwikkelingssamenwerking in de nieuwe vorm versterken we de relaties, bijvoorbeeld op het gebied van handel. Waardoor landen nog meer kunnen groeien. Én wijzelf ook profiteren. Bovendien, doordat je je relaties uitbouwt, hou je ook contact met activisten.

Pronk’s noemt in zijn brief verder het asielbeleid.
Geen mens is illegaal.
Als je de grenzen open zet is het eind zoek.
Pronk bepleit geen open grenzen.
Elke vorm van immigratiebeperking brengt met zich mee dat je soms mensen gedwongen moeten terugsturen.
Mensen moeten hier op straat leven.
Wie echt niet terug kan, krijgt een verblijfstatus. Wie wel terug kan, krijgt geld mee om een nieuw bestaan op te bouwen.
Al die uitgeprocedeerden die nu in kerken bivakkeren.
Die kúnnen terug, maar willen niet terug. Uiteraard, er zijn uitzonderingen. Elk geval moet je misschien opnieuw bekijken. Maar je kunt niet zeggen dat we systematisch mensen uitzetten die niet terug kunnen.
Hun landen willen ze niet terugnemen.
Er zijn landen die alleen mensen terugnemen die ook zelf terug willen. De meeste van deze uitgeprocedeerden komen uit precies die landen. Irak, Soedan, Somalië, Congo. Ze hebben al genoeg ontheemden in hun eigen land. Ook nog mensen terugnemen die niet willen meewerken en je alleen maar last gaan bezorgen?
Zij willen hier een bestaan opbouwen.
Te veel vluchtelingen betekent een te zware druk op de sociale welvaartstaat. Wie zijn dan als eerste het slachtoffer? De zwakkeren uit onze eigen samenleving. Pronk wijdt er geen woord aan.
Ons beleid moet zijn dat vluchtelingen in hun eigen regio worden opgevangen. Wij steken geld in behoorlijke opvang, maar economische vluchtelingen ontmoedig je zo.
De fout van Jan Pronk is dat voor hem alleen goede bedoelingen tellen. Dat goede bedoelingen soms slechte resultaten opleveren is voor hem totaal onbelangrijk.

Je bent dus blij dat Pronk je partij uit is.
Felix Rottenberg zei eens: in de PvdA zitten de mensen waar ik het graag mee oneens ben. Graag, omdat het net als hij mensen zijn die solidariteit belangrijk vinden. Pronk is een buitengewoon slimme, buitengewoon strijdlustige man. Ik was graag weer het debat met hem aangegaan. Niet over het waarom, wel over het hoe.

De afscheidsbrief van Jan Pronk: http://www.janpronk.nl/weblog/nederlands.html

De fout van Jan Pronk., 5.0 out of 5 based on 2 ratings