(Vooraf. Voor mijn werk kom ik veel in gemeenten en bij zorgorganisaties. Die zijn bezig met een enorme verschuiving van geld en verantwoordelijkheden naar gemeenten. Ik mag daar misschien over een tijdje een column over schrijven in een blad voor insiders op dit terrein. Ik kreeg na het eerste verkennende gesprek meteen inspiratie en ga dus alvast wat experimenteren. Ook met een nieuwe vorm: 200 woorden. Benieuwd naar reacties.)
Vijftig eurocent
Tijdens een meeting van het multidisciplinaire ouderkindteam de naam van je eigen organisatie noemen kost je vijftig eurocent.
Er zit sinds vorige zomer pas één muntje in de pot. Van coördinator Angela zelf. Ze had het over ‘de gemeente’. Slip of the tongue. Ze moeten er allemaal weer om lachen. De gemeente is één van de partners. Angela komt van de gemeente.
Ik mag een ochtend meelopen. Wat me opvalt: zulke goede mensen, die werken voor ouders en kinderen in de buurt, nu in één team, ze rooien het prima.
Een goede coördinator. Een goed geselecteerd team. Een paar randvoorwaarden. Is het zo makkelijk?
Ze hebben een cursus TA gedaan. Transactionele Analyse, moeilijke woorden voor in wezen iets vanzelfsprekends: de cliënt aanspreken als zelfstandige volwassene. Ze weten dat er nog meer te leren valt. Maar de bezuinigingen? Geen punt. Goed samenwerken en mensen in hun kracht zetten, dat alleen levert al genoeg geld op.
Ze hebben wel een flyertje nodig om in scholen uit te delen. De tekst is allang af. Maar de afdeling Communicatie moet het goedkeuren. Al weken horen ze maar niks.
Ik vraag: een afdeling van de gemeente?
PING! Ik mag vijftig cent in de pot doen.