Je zit in de ‘stadsdeelraad’ van Amsterdam-Centrum. Overbodig gedoe.
Ik merk: soms nuttig en concreet. En soms geneuzel. Stadsdeelraadsleden houden wel erg van papier. Ik schreef er een blogje over: 95. Eén paaltje zegt soms meer dan honderd dikke beleidsnota’s.
Ook grachtengordeldierengeneuzel die blogjes?
Oordeel zelf maar.

Dit is je honderdste blog.
Ze gaan nog steeds over moderne sociaaldemocratie.
Sáái.
Sociaaldemocratie is: vrijheid en solidariteit.
En modern: zonder oogkleppen.
Oogkleppen?
Zonder verkrampt, politiekcorrect denken: alleen wat in de leer past, mag je zeggen.
Politiekincorrect voorbeeldje?
We moeten af van het motto ‘Internationaal = goed’. PvdA’ers zien over het hoofd dat Brussel ons dreigt plat te walsen.
Ben jij wel sociaaldemocraat?
Ik ben vóór Europa, maar Europa bemoeit zich met veel te veel. Je hebt niks meer te zeggen over je eigen leven. De democratie is uitgehold.
Meer macht voor het Europees Parlement dus.
Bespaar me dat. Dan krijgen de grote landen, of Zuid- en Oost-Europa, helemaal alles voor het zeggen. Bovendien zijn veel europarlementariërs verblind door het Europese ideaal. De Brusselse bureaucratie en het Europees Parlement zijn twee handen op één buik. En dan lopen er nog 20.000 lobbyisten rond. Twintigduizend! Onzichtbaar wat ze doen, maar ze zijn kennelijk hun geld waard. Liever meer macht aan de nationale parlementen en aan de gemeenten. En waarom geen dubbelfucties? Lid van de Kamer of een gemeenteraad én lid van het Europees Parlement. Kom je nog eens in Nederland.
Ander voorbeeld?
Immigratie is prima…
Correct!
…maar slaagt vooral met hardwerkende, nette immigranten.
Dat klinkt vreselijk hard.
Okay. Welke kansen biedt slow growth, kwalitatieve in plaats van kwantitatieve groei?
Opeens vreselijk soft.
Pure zwart/wit-, links/rechts-verhalen vind ík nou saai.

Sociaaldemocraten zijn eeuwige ruziemakers.
PvdA-ers delen het sociale hart, realisme en liefde voor open debat. Felix Rottenberg zei: ‘De mensen waarmee ik graag van mening verschil’.

Jammer dat je van je principe van 150 woorden bent afgestapt.
Beperking scherpt. Daarom schreef ik een tijdje blogs in precies 150 woorden. Maar daar ben ik van afgestapt. Soms werd het een karikatuur.
Je blogs zijn grof.
Ik hou van nette mensen. Maar als je dóór het scherm heen wilt komen, moet je minstens zestig procent overdrijven leerde iemand me. En als je lezers wilt krijgen, moet je een prikkelende kop verzinnen.
Ze kloppen soms niet.
Een blogger hoeft niet elk detail te checken. Bij het medium hoort een zekere mate van ongenuanceerdheid.

Die bloggers, allemaal autisten en narcisten.
Sterker, ik schrijf de blogs in de eerste plaats voor mezelf. Ik wil mijn visie ontdekken. Michelangelo zei eens, dat als hij een beeld maakt, het beeld al in het marmer zit, en hij het er alleen nog uit moet hakken.  Zo zie ik mijn blogs ook. Ik probeer in woorden te vatten, wat al – verborgen – in me zit.
Fijn voor jou. Wat moet ik daarmee.
Dat lukt alleen als ik weet dat er lezers zijn. Bovendien denk ik dat een stuk alleen interessant voor een ander is, als je dat in de eerste plaats voor jezelf schrijft. Dan ben je ‘ontdekkend’ aan het schrijven, niet boodschapperig. Dan geef je je lezer de ruimte om zelf een mening te vormen. En krijg je dialoog, hoop ik. Uiteindelijk niet zo autistisch lijkt me. Het mooiste compliment dat ik ooit kreeg was dit: “Ik was het totaal oneens met wat je schreef, maar de hele avond ging de dialoog in mijn hoofd door.”

Politiek. Geloof ik niet meer in.
Ik geloof dat alleen politiek die vanuit je hart komt waarachtig is. Ik probeer daarom te ontdekken waarom ik zo met politiek bezig ben. Ik ben geworden wie ik ben door de hulp van anderen. Ik geloof in samen leven, een samenleving. Zoiets. Vaag nog. Ik hoop dat concreter te maken. Ik ben op dit moment gefascineerd door de ideeën van Blue Labour. Een soort CDA’ers onder de Britse socialisten. De markt en de staat vinden ze veel te anoniem. We verliezen onze persoonlijke verbanden uit het oog. Terwijl die honderd keer belangrijker zijn.
Word je lekker CDA’er.
Ik zit dicht bij de linkervleugel van het CDA. Maar helaas, ik geloof niet in een God.
Helaas???
Elk jaar krijg ik een bedelbrief van Kerkbalans. En elk jaar voel ik, ik wou dat ik actief was in een kerkgemeente. Ik heb een vrijzinnig Hervormde achtergrond. Vrijzinnigen leggen je niet zo veel op, je geloof is persoonlijk. Ik voel me daar nog steeds mee verwant.
Conservatief.
Ik ben deels conservatief ja. En tegelijkertijd geloof ik in een heel progressief hervormingsprogramma, meer prikkels, wel bescherming, maar op een moderne manier. Ik vatte dat op 1 januari samen in Het regeerakkoord van Pimpelpaars in 150 woorden: 58. Juni 2012: het regeerakkoord van Pimpelpaars in 150 woorden.      

Dat regeerakkoord is veel te optimistisch. Zo’n volstrekt zweverige stelling als ‘honderd procent werkgelegenheid’.
Ik wil schrijven als een politicus. Niet als een columnist, die de wereld van een afstandje behoort te beschouwen. Optimisme is de opdracht van politiek.