Otto’s blog

De link naar mijn eerste blog op Skipr (‘Koersbepalend in de zorg’): De hardnekkige mythe van de bezuinigingen in de zorg.

http://www.skipr.nl/blogs/id1693-de-hardnekkige-mythe-van-de-bezuinigingen-in-de-zorg.html

(Vooraf. Voor mijn werk kom ik veel in gemeenten en bij zorgorganisaties. Die zijn bezig met een enorme verschuiving van geld en verantwoordelijkheden naar gemeenten.  Ik mag daar misschien over een tijdje een column over schrijven in een blad voor insiders op dit terrein. Ik kreeg na het eerste verkennende gesprek meteen inspiratie en ga dus alvast wat experimenteren. Ook met een nieuwe vorm: 200 woorden. Benieuwd naar reacties.) 

Vijftig eurocent

Tijdens een meeting van het multidisciplinaire ouderkindteam de naam van je eigen organisatie noemen kost je vijftig eurocent.
Er zit sinds vorige zomer pas één muntje in de pot. Van coördinator Angela zelf. Ze had het over ‘de gemeente’. Slip of the tongue.  Ze moeten er allemaal weer om lachen. De gemeente is één van de partners. Angela komt van de gemeente.
Ik mag een ochtend meelopen. Wat me opvalt: zulke goede mensen, die werken voor ouders en kinderen in de buurt, nu in één team, ze rooien het prima.
Een goede coördinator. Een goed geselecteerd team. Een paar randvoorwaarden. Is het zo makkelijk?
Ze hebben een cursus TA gedaan. Transactionele Analyse, moeilijke woorden voor in wezen iets vanzelfsprekends: de cliënt aanspreken als zelfstandige volwassene. Ze weten dat er nog meer te leren valt. Maar de bezuinigingen? Geen punt. Goed samenwerken en mensen in hun kracht zetten, dat alleen levert al genoeg geld op.
Ze hebben wel een flyertje nodig om in scholen uit te delen. De tekst is allang af. Maar de afdeling Communicatie moet het goedkeuren. Al weken horen ze maar niks.
Ik vraag: een afdeling van de gemeente?
PING! Ik mag vijftig cent in de pot doen.

Wilders en Pechtold spelen Nederland uit elkaar.
Pechtold???
Pechtold en Wilders kiezen elkaar altijd als tegenstander in debatten. Omdat ze weten dat ze er allebei bij winnen. Welbewuste strategie. Beide proberen ze hun achterban bang te maken voor de ander. Met een toon van morele superioriteit. Les extremes se touchent.
Hun kiezers leven in gescheiden werelden. De rechter met de baan voor het leven, tegenover de thuiszorgmedewerker die gedwongen zzp’er is geworden.
Die zzp’er ziet de bestaanszekerheid die in ons land was opgebouwd in snel tempo wegglijden - onderwijs, baan, huis, zorg, pensioen, gevoel van thuis zijn in de buurt. Nederland gaat in snel tempo naar een ‘Amerikaanse’ tweedeling. Is het vreemd dat de verliezers van de tweedeling vluchten naar partijen op de flanken?
Vluchten naar extremisten.
Niet verketteren maar proberen te begrijpen.
PvdA en CDA moeten de tweedeling bestrijden via moderne solidariteit: een mix van overheid, markt en… middenveld, ofwel elkaar helpen. Een samenleving die activeert, maar ook bescherming blijft bieden. De participatiemaatschappij. Niet het ijskoude Europa van Pechtold. Niet de benauwde spruitjeslucht van Wilders.
Oude en nieuwe solidariteit vragen een brede volkspartij. Ooit waren PvdA en CDA de volkspartijen die groepen mensen bijeen brachten.
Conservatieve gezinspartij versus moderne stadspartij.
Het CDA gaat mee met z’n tijd. Hoeveel CDA-toppers zijn inmiddels niet openlijk homo?
De PvdA heeft tegenwoordig meer oog voor het middenveld.
Traditionele tegenstanders.
Ooit voerden protestanten en katholieken ook oorlog.
Rechts tegen links.
Ze zijn beide gematigd en bouwden samen onze verzorgingsstaat op. Nu kunnen ze samen hervormen. Voor een maatschappij waarin we weer naast elkaar staan, niet tegenover elkaar.
Totaal verschillende culturen.
Wel de mond vol van samenleven met mensen uit vreemde culturen, maar niet die kneuterige Nederlandse verschilletjes weten te overbruggen?

Het nieuwe driestromenland. De liberale elitepartijen. De nog splijtender populisten. En de moderne verbindende Volkspartij.

I.

Roeland Rengelink 57 stemmen. Joop Lahaise 45. Otto Reuchlin 32. Uitslag lijsttrekkersverkiezing voor de PvdA in stadsdeel Centrum van Amsterdam.
Hoogmoed afgestraft.
Ik feliciteer de winnaar. En baal natuurlijk eventjes. Maar ik krijg er ook nieuwe energie van. Deze strijd was goed, we hebben er alle drie van geleerd.
Je opponenten ook nog eens lesjes leren.
Ik beperk me tot mijn eigen lessen.
Mijn filmpjes waren de beste. Ik won één debat. Maar deed er twee slecht; dat gaf de doorslag.
Vorm, buitenkant!
Ik heb geleerd hoe belangrijk presentatie is in deze tijd.
Voor het tweede debat heb ik uitgebreid op YouTube zitten kijken naar Clinton, Obama, Samsom. Die hebben ein-de-loos geoefend, op elk woord, elke zin. Zo heb ik me toen ook voorbereid. Die keer won ik.
De derde keer verviel ik weer in improviserend gestamel. En maakte ik andere fouten.
Zelfkastijding.
Ik geloof in politici die zich kwetsbaar kunnen opstellen. Mits oprecht. En vanuit kracht.
Dat brengt me op de inhoud. Ik voel me nog meer bevestigd in mijn gevoel dat de PvdA te ver af staat van mensen.

II.

Solidariteit staat voor mij voorop. Daarom ben ik PvdA. Maar we hebben te veel verantwoordelijkheid gelegd bij de overheid. Te veel weggehaald van onszelf en onze naasten. Dat verklaart het vastlopen van de verzorgingsstaat. De PvdA vereenzelvigt zich nog teveel met die overheid.
Jij wilt de participatiemaatschappij.
Het schiet nu de andere kant op. Afbraak zonder goed alternatief. Ondanks de crisis blijft de markt winnen. We gaan in razend tempo naar een Amerikaanse maatschappij waar maar 30 procent redelijke bestaanszekerheid heeft.
Je ziet de tweedeling die in de samenleving ontstaat terug in de peilingen.
De winnaars kiezen VVD, D66, GroenLinks. Niet toevallig ongeveer 30 procent.
Bijna de helft dreigt te stemmen op de populisten. Die partijen weten mensen aan te spreken die hun bestaanszekerheid voelen wegglijden: onderwijs, huis, werk, pensioen, zorg.
De traditionele volkspartijen CDA en PvdA missen de aansluiting. Al deed de PvdA het de laatste verkiezingen met enig geluk goed.

III.

Wat heeft dit in vredesnaam te maken met het stadsdeel?
Eén debat deden we in de achterstandswijk van het centrum, de Oostelijke Eilanden. Daar kwam bijna niemand. De debatten in de grachtengordel werden beter bezocht.
Grachtengordelpartij? Je lijkt Wilders wel.
Wilders duidt vaak de juiste problemen aan. En heeft meestal de verkeerde oplossingen.
Van onze eigen leden stemde 15,8 procent. 1,5 promille van de binnenstadsbewoners. Bij minder dan 15 procent was de uitslag ongeldig geweest. Zelfs de meeste van onze eigen leden zijn niet geïnteresseerd in het stadsdeelbestuur.
Hele grote conclusies op basis van hele kleine waarnemingen.
Een blog moet je vet aanzetten, anders kom je niet door het scherm heen. Voor de nuance moet je een boek of een degelijk tijdschrift lezen.
Als ik 14 stemmen meer van de winnaar had afgesnoept had ik gewonnen.
Toch de winnaar naar beneden halen.
We moeten het ons alle drie aantrekken.
Bestuur dat niet geworteld is in de samenleving is funest.
Waarom deed jij mee dan?
Ik heb de afgelopen jaren laten zien dat ik de PvdA dichter bij bewoners en ondernemers kan brengen. Maar dat verhaal heb ik in de debatten niet goed verteld.

IV.

Bas Heijne voorspelt in de NRC: als straks de PVV de grootste wordt en buiten de regering blijft, komt er een opstand.
Jij wilt tegen PVV en SP aanleunen.
Ik wil realistische modernisering van de verzorgingsstaat, maar geen afbraak. Een volkspartij die de samenleving weer verbindt. En een partij die zich niet verstopt in rokerige zaaltjes en verschanst achter de muren van overheidskantoren.
Daar zijn hele mooie rapporten over geschreven.
En de PvdA doet haar best in de stadsdelen, in gemeentebesturen, in het kabinet. Maar de PvdA blijft teveel naar binnen gericht. Te elitair. Te ambtelijk. Te ver van veel mensen. Te weinig verbindend. Niks tegen ambtenaren, maar de politiek moet buiten de kaders stappen om iets te bereiken. Daar ben ik nog meer van overtuigd geraakt in deze verkiezing. Ook al speelde die zich af in iets kleins als een stadsdeel met 80.000 inwoners. En daarom wil ik nog harder vechten.

Persbericht over uitslag: http://www.pvdaamsterdam.nl/stadsdeel/centrum/

Een oude blog: http://www.ottoreuchlin.nl/2012/06/jan-schuurman-hess-en-adri-duivesteyn-toonden-me-de-sprankelende-pvda/

Pieter Hilhorst heeft elk van de drie kandidaten voor het lijsttrekkerschap in stadsdeel centrum van Amsterdam een positieve quote gegeven. Over mij: “Otto Reuchlin is een geestverwant in de PvdA. Hij is altijd aan het nadenken hoe je de kracht van Amsterdammers kan mobiliseren en wat dat vraagt van de politiek. Op die manier is hij steeds opnieuw bezig de sociaaldemocratie te vernieuwen en versterken.”
Ach, de mening van een bobo!
Als drie kandidaten leggen we andere accenten qua inhoud en stijl. De ‘endorsement’ van Pieter van alle drie laat zien dat het een lijsttrekkersverkiezing is vóór de partij en vóór Amsterdam. Ik ben wel minstens zo trots op wat ondernemer Lars van der Linden zegt in mn filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=ldZa5GaaEtM

Die stadsdeelraden gaan toch weg?
In twintig jaar wisten de deelraden de Amsterdammers te weinig te overtuigen. Daarom bleef het doodstil bij de opheffing.
Toch is Amsterdam te groot om het bestuur helemaal over te laten aan een gemeenteraad. Nu krijgt elk stadsdeel een door de bewoners gekozen bestuurscommissie, een adviescommissie voor de gemeenteraad.
Adviescommissies!
Ze gaan ook de uitvoering aansturen. Maar inderdaad, het is minder sturen met macht, meer met overtuigingskracht. Wat eerder werkte, is nu niet meer effectief.
Je hebt mensen nodig die geworteld zijn in stadsdelen, in wijken, in buurten. Weten wat daar precies speelt. Zeker ook in ons drukke Centrum.
Wil je toegevoegde waarde hebben voor de gemeenteraad, dan moet je de antenne zijn in het stadsdeel.
Je moet heel bereikbaar zijn.
‘Tussen de mensen’. Zeggen ze natuurlijk allemaal.
Zeggen is één, doen is twee. Ik kies vurig voor een andere politiek in deze moeilijke tijd.
Als ombudsman help ik mensen die vastlopen.
Als smeder van coalities sleepte ik uitzonderlijk veel voorstellen door de deelraad. En door de gemeenteraad trouwens, via onze vertegenwoordigers daar.
Als aanjager van debat maakte ik naam; via mijn blogs; als schrijver van baanbrekende nota’s in de Amsterdamse PvdA: over werk, over duurzaamheid.
Sturen met minder macht betekent ook dat je veel beter moet luisteren.
Loopjongen voor verwende grachtengordeldieren zeker.
Ik durf te ‘schuren’, de rand te zoeken. Ik zeg waar het op staat, ook als ik het niet met je eens ben. Mensen vinden het een opluchting als je echt luistert en gewoon duidelijk bent.
Voor te veel mensen is de stadsdeelpolitiek te vaak onnavolgbaar.
Op straat worden de beslissingen niet genomen.
Je moet weten hoe je iets voor elkaar krijgt in die ingewikkelde Amsterdamse besluitvormingsarena’s. Een paar voorbeelden van dingen waar ik een actieve bijdrage had aan het succes – altijd trouwens in nauwe samenwerking met betrokken bewoners of ondernemers, die zeker een groot deel van de ‘credits’ blijft toekomen.
Een maatregel waardoor bewonersgroepen makkelijker collectief zonnepanelen kunnen plaatsen.
Een ‘taskforce’ waarin bewoners en instellingen samen zorgen dat ouderen kunnen blijven wonen in het centrum.
Een betere positie van vrijwilligers in de zorg in heel Amsterdam.
Een betere positie van huurders van renovatiepanden in heel Amsterdam.
Behoud van de metrokunst die herinnert aan de Nieuwmarktrellen in de jaren ’70 waardoor de monumentale stad is gered.
Een…
Successen uit het verleden…
Mijn top drie voor nu.
Eén. Economie en werk. Met respect en liefde voor het kwetsbare ‘weefsel’ van onze monumentale en op sommige plekken te drukke binnenstad.
Twee. Een gemengde binnenstad. Zorg voor – en met elkaar. Samen zijn we sterker.
Drie. Veiligheid en fatsoen.
Wat kort allemaal!
Er komt een uitgebreid verkiezingsprogramma. Het gaat nu ook om de persoon die dat uitdraagt.
Hoe links ben jij?
Solidariteit staat voor mij voorop. En de markt moet je stevig in toom houden. Daarom ben ik al sinds jonge leeftijd JS- en later PvdA-lid. Maar links betekent voor mij niet: alles bij het oude houden. Alleen een activerende verzorgingsstaat is houdbaar. Links-progressief. Fan van Drees.
Je zit pas twee jaar in de fractie.
Ik werk nu 25 jaar in het maatschappelijke domein. Ruim twaalf  jaar als rijksambtenaar, daarna als zzp’er en sociaal ondernemer.
Als onderhandelaar voor de minister met zorgaanbieders en verzekeraars.
Als manager bij gemeenten en zorgorganisaties. Bijvoorbeeld als coördinator van de aanpak van criminele jongerengroepen in de Diamantbuurt in De Pijp.
Als sociaal ondernemer, mede-oprichter van een firma die administratief werk biedt aan kwetsbare mensen; gewoon werk voor bijzondere mensen.
Als vrijwilliger bij School ‘s Cool die achterstandsjongeren begeleidt.
Waarom ben je eigenlijk zo maatschappelijk gedreven?
Daarover een ander, persoonlijker, filmpje: http://www.youtube.com/watch?v=DDIGh5Wex7o

Het is een Godswonder. Een historische crisis. En dit kabinet weet Nederland te verbouwen.
Die slappe speech van Rutte…
Rutte heeft geen mening. Gelukkig.
Jij bent ook al zo ruggegraatloos?
Juiste man op het juiste moment. Hij weet in een onmogelijke situatie het land verder te loodsen.
Eerst heeft hij de PVV een kopje kleiner gemaakt.
Ultrarechts feitelijk in de regering halen…
Of ze handig doodknuffelen? Hoe belangrijk is Wilders nog?
De peilingen…
Peilingen.
En nu dus jouw PvdA doodknuffelen?
Daar zijn Samsom en Asscher te slim voor. Met teveel visie. En behendigheid.
Samsom zakt toch door het ijs!
Samsom moet beter naar zijn Kamerleden luisteren. Maar hij heeft eerder laten zien echt te kunnen leren.
Wat doet dit kabinet nou?
Neem het regeerakkoord, het oude Kunduz-akkoord en de maatschappelijke akkoorden tezamen: een revolutie.
Pensioenen: worden ein-de-lijk aangepakt. Toen Brinkman in 1994 – terecht – over pensioenen begon was dat einde politieke carrière voor hem.
Halfslachtig verhaal wat ze doen aan de pensioenen.
Er is beweging. En de pensioenleeftijd is definitief opgetrokken. Je hebt een crisis nodig om taboes te doorbreken.
Het sociaal akkoord. De vakbeweging dreigde door de SP te worden gekaapt. De SP wil back to the seventies. Gebroederlijk hebben ze de SP eruit gedrukt: Rutte, Asscher, Wientjes en Heerts. Briljant.
Een breiwerkje van compromissen.
Het poldermodel leeft weer. Loonmatiging. Samen de werkgelegenheid stimuleren.
Het energieakkoord. Overheid, bedrijfsleven en milieubeweging werken samen.
Nog meer blabla.
Een paradigmawisseling. Een historisch akkoord.
Nederland moet echt hervormen. Arbeidsmarkt, woningmarkt.
Het woonakkoord.
Die enorme hypotheeklast wordt nauwelijks aangepakt.
Natuurlijk, rechts heeft te lang ontkend dat de hypotheekaftrek funest is. Maar het kan op dit moment alleen met kleine stapjes. Anders stort de economie helemaal in.
De arbeidsmarkt. Het knellende ontslagrecht wordt aangepakt. Maar ook de slechte situatie van freelancers.
De zorgakkoorden. De gezondheidszorg wordt volledig op de kop gezet. We gaan van een verzorgingsstaat naar een waarborgstaat, zoals Drees die wilde. Wel hulp, maar je moet eerst zelf je best doen. Gemeenten en zorginstellingen happen naar adem omdat het zo snel gaat.
Waarom nemen ze D66 niet in de regering op. Verstandige jongens.
Dit kabinet wordt in feite gedoogd door alle gematigde partijen, D66, GroenLinks, CDA, ChristenUnie. De SP wordt misschien ook redelijker, realistischer. Stel je voor dat ze allemaal in het kabinet zaten? Dan heb je in de oppositie vrij spel voor de PVV.
Heel gezond zo, het debat blijft, maar de radicalen staan buiten spel.
Slappe compromissen.
Slimme doorbraken. Met draagvlak.
Niemand wil verkiezingen. Dat weet zo’n Pechtold ook dondersgoed.
Die drie procent nekt ons.
Nederland mag nu van Brussel een tekort hebben boven de drie procent. Zes miljard bezuinigen en niet meer. De helft daarvan worden natuurlijk fake-bezuinigingen. Die Brussel ook door de vingers gaat zien.
Visie!!!
Wilders. Die heeft visie.
Wil je dat?
Obama.
En wat komt er van die mooie verhalen terecht?

Dit kabinet blijft minstens 3,5 jaar zitten. En laat Nederland sterker uit de crisis komen. Alsjeblieft niet nog meer visie op Prinsjesdag.

Oorlog is politiek met andere middelen.
In internationale politiek gelden drie dingen: realisme, eigenbelang en moraal. Internationale politiek zonder realistisme en eigenbelang is dom en gevaarlijk. Internationale politiek zonder moraal is cynisch en nog gevaarlijker.
Obama wil nu een strafexpeditie uitvoeren tegen Assad.
Bush viel Irak binnen met een verzonnen verhaal.
Bush was in de greep van rechtse ideologische verdwazing. En had een oliebelang. Obama is de gematigdheid zelve. En hij had ook een belang weg te duiken.
Je zegt net dat je eigenbelang in internationale politiek…
Er is een ander eigenbelang voor de VS en Europa.
Bijna alle armere landen groeien nu als kool. China, India, Zuidoost-Azië, Zuid-Amerika, zelfs Afrikaanse landen. Maar veel Arabische landen zonder olie blijven gevangen zitten in een spiraal van dictatuur, bevolkingsexplosie en stagnatie. Wat gebeurt er dan? Vooral werkloze, perspectiefloze, gefrustreerde jongemannen gaan elkaar bevechten. Zo hun bestaan zin geven. En dan zijn er dictators die ze bewapenen.
Daar tussen gaan zitten?
Het gebeurt aan de randen van Europa. Die onrust slaat zo naar hier door. Terrorisme. Miljoenen vluchtelingen.
Dan moet je ze niet binnenlaten.
We kunnen geen muur om Fort Europa bouwen. Wij moeten zorgen dat het daar niet uit de hand loopt.
Die landen laten zich niet dwingen.
We moeten helaas geduldig afwachten tot ze zelf stabieler worden. Maar we kunnen wel een beetje helpen: met diplomatie.
En door economische banden aan te halen.
Je wilt ze toch niet in de EU???
Ik wil vrijhandelsverdragen. Kunnen zij onze tomaten kweken. Geeft ze kans op groei.
Dat is wat anders dan ‘strafexpedities’.
Soms moet je eerst escalatie voorkomen. En genocide. In Libië is dat – een beetje – gelukt. In voormalig Joegoslavië hebben we door militair ingrijpen vanuit de lucht de zaak ten goede gekeerd.
Afganistan. Irak
Je moet dat dus heel slim doen. Gericht. Zonder in een moeras te verzanden.
Als Assad verliest krijg je radicale anti-westerse soennieten aan de macht.
De oplossing moet een compromis worden aan de onderhandelingstafel. Misschien het land opgedeeld in zones. Nu gaat het erom excessen te voorkomen. Daarom alleen een beperkte strafexpeditie.
Dit moeten de Verenigde Naties besluiten.
In de Veiligheidsraad van de VN blokkeren Rusland en China elk ingrijpen, omdat ze massamoordenaar Assad steunen. Ze willen hun eigen Tibetanen of moslims ongestoord kunnen uitmoorden als het ze uitkomt. Als ze hier accepteren dat de VN een streep trekt, kan ze straks hetzelfde overkomen als ze in eigen land opstandelingen weer hardhandig onderdrukken.
Door dat soort cynisme van China en Rusland moet je je niet laten chanteren. De Britse premier Chamberlain dacht vrede met Hitler te kunnen garanderen door zoete broodjes te bakken.
Iran dreigt met een totale oorlog. Dan is het hek van de dam. Israël, Arabië, Irak, Turkije.
Eerlijk gezegd denk ik dat dat ketelmuziek is. De Iraanse bevolking lijdt al onder de dictatuur en de economische stagnatie. Die wil geen oorlog.
Iran is geen democratie.
Ook een dictatuur moet zorgen voor enige steun. Je kunt niet je hele volk onderdrukken. Dan komen je eigen militairen in opstand.
China en Rusland grijpen in.
Die kijken wel uit. Ze hebben de grootst mogelijke moeite opstanden in hun eigen landen te voorkomen. Je moet je door die dictators niet laten chanteren.
Obama heeft geen steun van zijn eigen bevolking.
Echte leiders weten steun te creëren. Economisch krabbelt de VS net weer op. Obama kan een potje breken.
Er is geen ‘exit-strategie’.
Het gaat om beperkt ingrijpen met vliegtuigen en kruisraketten. Assad toontje lager laten zingen, zonder hem definitief uit het veld te ruimen. De burgeroorlog gaat door, helaas, maar ze weten dat er bij gasaanvallen een straf volgt.
Ik ben tegen oorlog.
Er ís een oorlog. Het gaat om het beschermen van onschuldige burgers tegen vergassing.
De ’rode lijn’ bij gifgas was politiek naïef.
Weet je nog hoe Obama president werd? ”Change.” “Yes we can.” Kunnen wij blijven toekijken terwijl daar zo veel onschuldige mensen op afschuwelijke wijze omkomen?
Dom en gevaarlijk idealisme. Jouw woorden.
Moraal gecombineerd met eigenbelang en realisme. Nederland moet Obama en Kerry steunen.

Stuur dit bericht s.v.p. door. Je weet nooit hoe een koe…

Ben je lid van de PvdA en woon je stadsdeel Amsterdam-Centrum? Dan vraag ik je, stuur een mailtje aan otto@reuchlin.nl, met je naam, adres en de tekst “Ik steun de kandidatuur van Otto Reuchlin voor het lijsttrekkerschap PvdA-Centrum bij de verkiezingen in 2014″.

Als je wilt, voeg daaraan toe: “Ik steun ook de kandidatuur van Roeland Rengelink en Joop Lahaise.” Ik stuur dat dan aan hen door.

Kandidaten moeten 50 steunbetuigingen hebben van leden die in het centrum wonen. Je steunbetuiging betekent slechts dat je iemand een serieuze kandidaat acht. En dat je een lijsttrekkersverkiezing aanmoedigt. 5 september sluit de termijn. Pas in november maak je je keuze uit de kandidaten.

Veel dank.

Nog meer verkiezingen?
Het bestuur van de afdeling Centrum wil graag zo’n verkiezing en moedigt serieuze kandidaten aan.

Wie herinnert zich niet de leiderschapsverkiezingen na het – helaas onvermijdelijke – aftreden van Job Cohen? De PvdA was door de debatten in één klap weer positief in het nieuws.

Het dwingt te formuleren waar we nu eigenlijk voor staan. En te laten zien wie we zijn.

Stedelijk meldde zich slechts één kandidaat. Gemiste kans.

Elkaar onderling bestrijden?
Het is een strijd voor een zo sterk mogelijke PvdA in het Centrum. Ik steun daarom ook de kandidatuur van de andere kandidaten. Ik ga graag op inhoud stevig het debat aan, mits dat het team sterker maakt.

Waarom wil je dit?
Hier alvast een filmpje van 1 minuut over waarom ik politiek actief ben, hoe ik dat wil doen en waar ik voor sta:
http://www.youtube.com/watch?v=DDIGh5Wex7o&feature=youtu.be

Hoe werk je?
Voor mij gaat politiek over verbinden van ons dagelijks leven met bestuur. Ik richt me met evenveel energie op grote als op – schijnbaar – kleine dingen. Het kan een onlogisch geplaatst paaltje betreffen. Of een andere organisatie van de zorg in de stad. Of de Indiase Sikh-gemeenschap helpen om een herdenking te kunnen houden op de Dam.

Ik zoek mensen op, organisaties. En mensen vinden mij, van marktkooplieden tot grachtengordeldieren. Zonder dat ik iemand naar de mond praat. Ben samen met het bestuur ook het ombudsteam gestart.

Wat wil je inhoudelijk?
Een gemengde binnenstad, waar bewoners, bedrijven en bezoekers elk de ruimte houden.

Zorgen dat de openbare ruimte van ons blijft.

De stad is toch al mooi?
Er is nog werk genoeg. Wie weet dat het Centrum wel vijftig pleinen en pleintjes heeft? Die ken je vaak niet, omdat we er niet liefdevol mee omgaan.

Misschien de grootste uitdaging de komende paar jaar is het sociale domein.

Sociale problemen in het steenrijke Centrum?
Gelukkig kent het centrum nog een gemengde bevolking: alle inkomensgroepen. Steeds meer gezinnen met kinderen ook. Uniek in de wereld. We moeten zorgen dat het centrum niet te eenzijdig een yuppenparadijs wordt.

Ook het centrum kent buurten met grotere sociale vraagstukken. De Oostelijke Eilanden, delen van de Jordaan en de Nieuwmarktbuurt.

En veel binnenstadsbewoners voelen de gevolgen van de crisis.

We hebben een voedselbank zelfs. Helaas nodig.

Het aantal ouderen groeit bovendien snel. Op zich prima, maar een lift inbouwen kan meestal niet in het centrum. Als je dan slecht ter been wordt…

Hoopgevend zijn de ‘stadsdorpen’: groepen bewoners die afspreken elkaar te gaan helpen. Ik geloof dat de overheid het niet meer alleen kan. We moeten het ook samen doen. Zeker nu de gemeenten het leeuwendeel van de zorg op hun bordje krijgen van het kabinet. Zonder veel geld. De politiek moet steeds weer bevechten dat ambtelijke diensten en zorginstellingen open blijven staan voor wat er werkelijk speelt onder Amsterdammers.

Duurzaamheid in het stadsdeel. Opnieuw met als kern: wij zelf, én maatschappelijk organisaties én de overheid én de markt moeten het samen doen.

En het Wallenbeleid moet onverkort dóór. ’1012′ in jargon. Een overheid die samen met bewoners en anderen, ook als het tegenzit, volhardt in een strijd voor een fatsoenlijke samenleving.

De stadsdelen worden toch opgeheven?
Er komen zogenaamde ‘bestuurscommissies’ voor in de plaats. Kort samengevat: met minder leden en minder bevoegdheden. Je moet het meer van je invloed en gezag hebben, dan van macht.

Concreet.
Een paar van de dingen die ik, met steun van groepen belanghebbenden, bereikte in de deelraad. Of, samen met raadsleden, in de gemeenteraad:

-          een betere positie van vrijwilligersorganisaties in de ’ketens’ van zorg in Amsterdam

-          behoud van de kunst in metrostation Nieuwmarkt. Die kunst  herinnert aan de rellen in de jaren ’70. Pas sinds die tijd zijn we zuinig op de stad. Daarvoor wilde men die ‘oude rommel’ afbreken

-          oprichting van een taskforce ouderen binnenstad, waarin bewoners, corporaties, zorg en stadsdeel bespreken hoe de binnenstad zo leefbaar mogelijk kan blijven voor ouderen

-          stimuleren van energiecorporaties, die groepen bewoners of bedrijven helpen om bijvoorbeeld zonnepanelen te plaatsen

-          een betere waarborg op goed overleg tussen bewoners en corporaties bij renovatieplannen

-          een veilige nieuwe passage in het te renoveren C&A-pand aan het Damrak en de Nieuwendijk.

Ik kan geen lijn ontdekken in die dingen die je bereikte.
Ik zet m’n tanden in elk onderwerp dat ik als sociaaldemocraat de moeite waard vind. Het gaat altijd over verbinden wat er speelt in ons leven, met bestuur.

Kunstenaars merken nu echt de gevolgen van de bezuinigingen.
Erfenis van die vreselijke PVV, samen met VVD en CDA.
De andere partijen steken geen poot uit.
Zomaar veertig procent bezuinigen! Honderden miljoenen.
Als je alles meeneemt, toegang, sponsors, gaan het van zes naar vijf miljard volgens Berenschot.
Cijfers!
In elk geval eerder twintig dan veertig procent terug. Van kinderopvang is zeventig, tachtig procent af.
Er is heel dom bezuinigd. Reinbert de Leeuw. Rijksacademie. Productiehuizen.
Daar zijn politiek en kunst samen schuldig aan. De politiek hanteerde het botte mes. De kunst zei niet eerlijk waar best wat af kon. Want, tja, dan moet je elkaar afvallen. Alles even belangrijk is niets belangrijk.
Einde van de beschaving.
Ik was op het Over ‘t IJ Festival in Amsterdam. Voorstellingen, eten en drinken, een dj. Een beetje zoals De Parade, maar dan minder sleets en geroutineerd. Opeens voelde ik weer ‘artiesten’.
Neerbuigend woord.
‘Kunst’ heeft iets heel pretentieus gekregen. Je voelt je niet meer uitgenodigd. Artiest klinkt als iemand die zich bewust is van de toeschouwer. Terwijl ook een artiest indringend kan zijn, tegendraads. Als ‘kunstenaars’ zich weer artiest voelen zien ze meteen nieuwe kansen. Dan komt ‘t goed.
Getalenteerde mensen kun je niet zo wegzetten.
Andere mensen met grote talenten zijn van hun voetstuk afgestapt. Directeuren, professoren, politici.
Geveinsd.
Ze proberen zich gelijkwaardig op te stellen. ‘Gewoon’ te doen. Artiesten zijn juist op een voetstuk geklommen. Nu zijn ze er een beetje vanaf geduwd. Bevinden ze zich weer tussen het andere gewoel. In deze gedemocratiseerde maatschappij mag je talent hebben, maar niet al te veel pretenties. Niet zo gek eigenlijk.
Jij wilt iedere kop boven het maaiveld afmaaien.
‘Einde van de beschaving’ is niet echt geland buiten de kunstwereld. En buiten wat even pretentieuze kunstjournalisten. Veel andere mensen denken: ze zijn boos als er geld af gaat, net als ieder ander.

Hou je natuurlijk nog de wereld van de ‘sterren’ over, maar dat is de nieuwe godsdienst zou ik zeggen. En ‘sterren’ heb je ook onder professoren, politici en directeuren. Al vallen ze wel makkelijk.

Een oude blog: http://www.ottoreuchlin.nl/2011/10/pierre-bokma-kom-terug-ga-bikkelen-samen-met-joop/

Jan Pronk is uit de PvdA gestapt.
Oud nieuws.
Twee maanden later is dat nog geen ‘oud nieuws’. Hij was 16 jaar minister. Hij had jarenlang hoge functies bij de Verenigde Naties.
In zijn afscheidsbrief zegt hij dat ‘het beginsel van solidariteit’ verloren is gegaan in de PvdA. Hij geeft twee voorbeelden.
Ten eerste verzet hij zich tegen de drastische veranderingen in de ontwikkelingssamenwerking.
In de jaren tachtig studeerde ik economie in Groningen. Ik had net het vak ontwikkelingseconomie gedaan toen Jan Pronk een toespraak kwam houden op mijn universiteit. Uit onderzoek bleek dat veel landen ‘hulpverslaafd’ waren geraakt. Landen leerden niet hoe ze zichzelf vooruit moesten helpen.
Ik vroeg Pronk of de hulp wel werkte. Hij schoot uit zijn slof: hoe ik het durfde de solidariteit ter discussie te stellen!
Socialist met het hart links.
Links zijn betekent niet dat je elkaar tot zielepietjes moet maken.
Geen woord in Jan Pronks afscheidsbrief over het falen van een flink deel van de ontwikkelingshulp. Geen enkele zelfreflectie.
Jij accepteert dus grote verschillen binnen die landen. Pronk wil die verschillen aanpakken.
Denk je echt dat geld sturen de Chinese regering zal prikkelen ongelijkheid aan te pakken?
Met je armen over elkaar gaan zitten?
In China, India, Turkije, Brazilië komen krachtige bewegingen op gang tegen onrechtvaardigheid. Spontaan.
Met ontwikkelingssamenwerking in de nieuwe vorm versterken we de relaties, bijvoorbeeld op het gebied van handel. Waardoor landen nog meer kunnen groeien. Én wijzelf ook profiteren. Bovendien, doordat je je relaties uitbouwt, hou je ook contact met activisten.

Pronk’s noemt in zijn brief verder het asielbeleid.
Geen mens is illegaal.
Als je de grenzen open zet is het eind zoek.
Pronk bepleit geen open grenzen.
Elke vorm van immigratiebeperking brengt met zich mee dat je soms mensen gedwongen moeten terugsturen.
Mensen moeten hier op straat leven.
Wie echt niet terug kan, krijgt een verblijfstatus. Wie wel terug kan, krijgt geld mee om een nieuw bestaan op te bouwen.
Al die uitgeprocedeerden die nu in kerken bivakkeren.
Die kúnnen terug, maar willen niet terug. Uiteraard, er zijn uitzonderingen. Elk geval moet je misschien opnieuw bekijken. Maar je kunt niet zeggen dat we systematisch mensen uitzetten die niet terug kunnen.
Hun landen willen ze niet terugnemen.
Er zijn landen die alleen mensen terugnemen die ook zelf terug willen. De meeste van deze uitgeprocedeerden komen uit precies die landen. Irak, Soedan, Somalië, Congo. Ze hebben al genoeg ontheemden in hun eigen land. Ook nog mensen terugnemen die niet willen meewerken en je alleen maar last gaan bezorgen?
Zij willen hier een bestaan opbouwen.
Te veel vluchtelingen betekent een te zware druk op de sociale welvaartstaat. Wie zijn dan als eerste het slachtoffer? De zwakkeren uit onze eigen samenleving. Pronk wijdt er geen woord aan.
Ons beleid moet zijn dat vluchtelingen in hun eigen regio worden opgevangen. Wij steken geld in behoorlijke opvang, maar economische vluchtelingen ontmoedig je zo.
De fout van Jan Pronk is dat voor hem alleen goede bedoelingen tellen. Dat goede bedoelingen soms slechte resultaten opleveren is voor hem totaal onbelangrijk.

Je bent dus blij dat Pronk je partij uit is.
Felix Rottenberg zei eens: in de PvdA zitten de mensen waar ik het graag mee oneens ben. Graag, omdat het net als hij mensen zijn die solidariteit belangrijk vinden. Pronk is een buitengewoon slimme, buitengewoon strijdlustige man. Ik was graag weer het debat met hem aangegaan. Niet over het waarom, wel over het hoe.

De afscheidsbrief van Jan Pronk: http://www.janpronk.nl/weblog/nederlands.html