Mooi hoe zo’n leuze opeens opkomt.
Plat!
Gewoon uit het hart.
Het is 2013.
Het koningshuis staat voor een gevoel.
Gevoel???
Dat zei Bas Heijne mooi: ruzie met elkaar maken is één van de dingen die ons verbindt.
We kunnen ook niet precies beschrijven wat dat gevoel is, iedereen heeft waarschijnlijk een eigen antwoord.
Ondemocratisch.
Zolang wij democratisch kiezen voor een monarchie…
Irrationeel.
Ik ga de filosofische dilettant uithangen. Ik dacht dat het Wittgenstein was die zei: wij kunnen met woorden dingen zeggen, denken, die niet bestaan. Zo kan ik zeggen dat ik een blauwe krokodil met buitenboordmotor samen met ganzen naar Siberië zie vliegen. Grammaticaal correct, toch onzinnig. Je kunt je er zelfs een voorstelling bij maken.
Natuurlijk had Wittgenstein het over bijvoorbeeld het idee van een God. Die kun je bedenken, daar kun je woorden over uitspreken, zonder dat je op een of andere manier zinvol kunt bepalen of die werkelijk bestaat.
Ik draai het om. Het idee dat wij puur rationele wezens zijn, is net zo’n verzinsel. Wat is dat eigenlijk, rationeel? En wat is een logisch en rationeel ingerichte samenleving? Flauwekul.
Hoe kun je nou socialist zijn en monarchist?
Sommige socialisten hebben er last van: de volstrekte illusie dat je wetenschappelijk, logisch redenerend een samenleving zou kunnen uitdenken. En het vreemde is, als je zegt ‘de boel bij elkaar houden’, dan voelen diezelfde socialisten zich aangesproken. Saamhorigheid, nog mooier: solidariteit, ja. Maar als die saamhorigheid toevallig kristalliseert rondom een – misschien moeilijk te beschrijven – gevoel voor een monarchie, dan is het weer niet goed. We moeten wel voor elkaar zorgen. Maar als we daar niet precies het theoretisch uitgedachte juiste gevoel bij hebben, dan halen die socialisten hun neus op.
Je bent weer volstrekt onnavolgbaar.
Is het toeval dat het steeds socialistische premiers waren die het koningshuis redden?
30 april 2013
3.991 keer bekeken
2 reacties